Wednesday, January 11, 2012

អ្នក​បុរី​កីឡា​មិន​ទាន់​ដឹង​ពី​ជម្រក​ពិតប្រាកដ​ទេ បន្ទាប់​ពី​ជម្លៀស


អ្នកស្រី​ស៊ុយ សុផាន ​ផ្តល់​បទ​សម្ភាស​ដល់​អ្នក​កា​សែត នៅ​ភូមិ​ស្រះ​ពោធិ៍​​កាល​ពី​ម្សិល​មិញ​​​។ រូបថត ហុង មិនា
 អ្នក​បុរី​កីឡា​ដែល​​ត្រូវ​​បាន​​​គេ​ជម្លៀស​ទៅ​​រស់​នៅ​ទួលសំបួរ​ដែល​ជា​ទី ​​កណ្តាល​វាល​ស្រែ ឆ្ងាយ​ពី​សាលារៀន មណ្ឌលសុខភាព ខ្វះទឹក និង​អគ្គិសនី​សម្រាប់​ប្រើប្រាស់​។ រូបថត ផា លីណា
 ស្ថាន​ភាព​អ្ន​កបុរី​កីឡា​នៅ​កន្លែង​តាំ​ង​ទី​លំនៅ​ថ្មី​នៅ​ភូមិ​ស្រះ​ពោធិ៍។ មិនា
ក្មេង​ដេក​​រដូក​រណែល​នៅ​ក្រោម​កៅ​ស៊ូ​តង់​ នៅ​ភូមិ​ស្រះ​ពោធិ៍។ រូបថត មិនា
 ស្រ្តី​ជា​ម្តាយ​កំពុង​ចម្អិន​បាយ នៅ​កន្លែង​តាំង​ទី​លំនៅ​ថ្មី បណ្តោះ​អា​សន្ន ដែល​បាំង​បិទ​ដោយ​កៅ​ស៊ូ​តង់ នៅ​ក្នុង​ភូមិ​ទួល​សំបួរ​​។ រូបថត ផា លីណា

Tuesday, 10 January 2012
ឃុត សុភចរិយា និងគឹម យុទ្ធណា
The Phnom Penh Post​ 

ភ្នំពេញ/កណ្តាលៈ អ្នក​ភូមិ​បុរី​កីឡា ដែល​ត្រូវ​បាន​ក្រុមហ៊ុន​ផានអ៊ីម៉ិច របស់​អ្នក​ស្រី​ស៊ុយ សុផាន សហ​ការ​ជាមួយ​សត្ថកិច្ច​របស់​រដ្ឋាភិបាល​ ប្រើ​កម្លាំង​បណ្តេញ​ចេញ​ដោយ​ហិង្សា កាល​ពី​ថ្ងៃ​ទី ៣ មករា ​ឲ្យ​ទៅ​រស់​នៅ​កណ្តាល​វាល នៅ​ភូមិ​ទួលសំបួរ​ សង្កាត់​ព្រៃវែង ខណ្ឌ​ដង្កោ និង​ភូមិ​ស្រះពោធិ៍ ឃុំ​ផ្សាដែក ស្រុក​ពញាឮ ខេត្ត​កណ្ដាល ​កំពុង​ប្រឈម​នឹង​ការ​លំបាក​យ៉ាង​ខ្លាំង ខណៈ​ដែល​ក្រុម​ហ៊ុន ​មិន​ទាន់​បាន​ផ្តល់​ដី​ជាក់​លាក់​ណា​មួយ​ ឲ្យ​ពួក​គេ​សង់​លំនៅ​ដ្ឋាន​នៅ​ឡើយ​។​ ជា​មួយ​គ្នា​នេះ ក្រុម​ហ៊ុន​ ក៏​បាន​អះ​អាង​ថា ​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ជា​ច្រើន​ នឹង​មិន​ទទួល​បាន​ចំណែក​ដី​ពី​ក្រុម​ហ៊ុន​នោះ​ទេ ដោយ​សារ​តែ​ពួក​គេ ​ពុំ​មាន​ឯក​សារ​គ្រប់​គ្រាន់ ហើយ​ខ្លះ បាន​ទទួល​ផ្ទះ​ល្វែង​រួច​ហើយ​នៅ​បុរី​កីឡា។

នៅ​លើ​ដី​វាល​ល្ហល្ហេវ ទំហំ ១,៨៣ ហិកតា ក្នុង​ឃុំ​ផ្សាដែក ដែល​មាន​ចម្ងាយ​ប្រមាណ ៥០ គីឡូម៉ែត្រ ពី​រាជធានី​ភ្នំពេញ ប្រជា​ពលរដ្ឋ ដែល​ទើប​ជម្លៀស​ចេញ​ពី​តំបន់​បុរីកីឡា​ដោយ​បង្ខំ​ទាំង​នេះ បាន​ត្អូញ​ត្អែរ​ថា ពួក​គេ​មិន​មាន​ទឹក​ស្អាត និង​ស្បៀង​អាហារ​គ្រប់គ្រាន់ សម្រាប់​បរិភោគ​ទេ ហើយ​ក៏​គ្មាន​ប្រព័ន្ធ​បង្គន់​អនាម័យ តង់​សម្រាប់​ជ្រក និង​សម្ភារ​ប្រើប្រាស់​ សម្រាប់​ដាំ​ស្ល​ផង​ដែរ។


លោក ទូច ខន អាយុ​ ៤៦​ ឆ្នាំ​ តំណាង​ប្រជាពល​រដ្ឋ​បុរីកីឡា នៅ​តំបន់​ទីតាំង​ថ្មី​ក្នុង​ភូមិ​ស្រះ​ពោធិ៍ បាន​និយាយ​ថា ប្រជាពល​រដ្ឋ​ក្រីក្រ និង​រងគ្រោះ​ពិត​ប្រាកដ​ មិន​ចង់​បាន​អ្វី​ក្រៅ​ពី​ដី​ធ្លី​ នឹង​ទី​ជម្រក​សមរម្យ​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​មក​ទល់​ពេល​នេះ ​ក្រុម​ហ៊ុន​ នៅ​មិន​ទាន់​វាស់​វែង​និង​បែង​ចែក​ដី​ធ្លី​ផ្ដល់​ឲ្យ​នៅ​ឡើយ​ទេ។

លោក​បាន​អំពាវនាវ​ ដោយ​ទទូច ​សុំ​ឲ្យ​ក្រុម​ហ៊ុន​ មេត្តា​ផ្ដល់​នូវ​ស្បៀង​អាហារ​ និង​សម្ភារ​មួយ​ចំនួន ដូច​ជា​តង់ និង​សសរ​ឈើ ដល់​ពួក គាត់ ដើម្បី ប្រក់​បាំង​បិទ​រស់​នៅ​ជា បណ្ដោះ​អាសន្ន ក្នុង​រយៈ ពេល​នៃ​ការ​រង់ចាំ​ការ​ផ្តល់​កម្មសិទ្ធិ ដី​ធ្លី​ពី​ក្រុម​ហ៊ុន។

អ្នក​ស្រី​ថាវ នាង អាយុ​ ៤៨ ​ឆ្នាំ ដែល​មាន​ឈ្មោះ ​ត្រូវ​ទទួល​បាន​ដី​នៅ​ក្នុង​តំបន់​ថ្មី​នោះ​ដែរ ​បាន​និយាយ​ថា ការ​រស់​នៅ​ទីតាំង​ថ្មី​ក្នុង​រយៈពេល​ប៉ុន្មាន​ថ្ងៃ​នេះ មាន​ការ​ពិបាក​ខ្លាំង​ណាស់ ខណៈ​សម្ភារ​ប្រើប្រាស់ ​ត្រូវ​បាន​ក្រុម​គ្រឿង​ចក្រ​របស់​ក្រុម​ហ៊ុន​ឈូស​ឆាយ​ខ្ទិចខ្ទី​អស់ កាល​ពី​សប្តាហ៍​មុន​។

អ្នក​ស្រី​ថ្លែង​ថា៖«យើង​មាន កង្វះ​ខាត​ទឹក​ស្អាត អគ្គីសនី​ បង្គន់​អនាម័យ ហើយ​ពេល​ខ្យល់​បក់​មក​ម្ដងៗ​ដី​ហុយ​ខ្លាំង​ណាស់ អាកាស​ធាតុ​ក៏​ក្ដៅ​ខ្លាំង ពួក​ខ្ញុំ​ដេក​នៅ​នឹង​ដី​ផ្ទាល់​ព្រោះ​គ្មាន​គ្រែ»។

បើ​ទោះ​បី​ជា​នៅ​កន្លែង​តាំង​ទីលំនៅ​ថ្មី​នេះ មាន​ការ​លំបាក​យ៉ាង​ខ្លាំង​ក៏​ដោយ ក៏​ខាង​ក្រុម​ហ៊ុន ផានអ៊ីម៉ិច បាន​អះអាង​ថា ក្នុង​ចំណោម​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ចំនួន​១៩៧ គ្រួសារ​ ដែល​ត្រូវ​បាន​បណ្តេញ​ចេញ​ពី​បុរីកីឡា ដែល​បណ្តាល​ឲ្យ​រង​របួស​រាប់​សិប​នាក់ និង​ត្រូវ​ចាប់​ឃុំ​ខ្លួន ៨ នាក់​នោះ មាន​តែ​ប្រជា​ពលរដ្ឋ ៧៥ ​គ្រួសារ​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​នឹង​ត្រូវ​ទទួល​បាន​ដី នៅ​ក្នុង​តំបន់​នេះ ចំណែក ១២២ គ្រួសារ​ផ្សេង​ទៀត​ នឹង​មិន​ត្រូវ​ផ្ដល់​ឲ្យ​ទេ ដោយ​ក្រុម​ហ៊ុន​បាន​រក​ឃើញ​ថា​ពួក​គាត់ ធ្លាប់​ទទួល​បាន​ផ្ទះ​ល្វែង ​ពី​គម្រោង​អភិវឌ្ឍន៍ នៅ​តំបន់​បុរី​កីឡា​រួច​ហើយ។

កាល​ពី​ម្សិលមិញ អ្នក​ស្រី​ស៊ុយ សុផាន ប្រធាន​ក្រុម​ហ៊ុន ផានអ៊ីម៉ិច ​អាជ្ញាធរ​រាជ​ធានី​ភ្នំពេញ ​និង​អាជ្ញាធរ​ខេត្ត​កណ្តាល បាន​ចុះ​ទៅ​ទី​កន្លែង​តាំង​ទីលំនៅ​ថ្មី នៅ​ក្នុង​ស្រុក​ពញាឮ​នោះ​។ អ្នក​ស្រី​ស៊ុយ​សុផាន បាន​និយាយ​ថា៖«​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ក្រីក្រ​ពិតប្រាកដ ដែល​នៅ មិន​ទាន់​ទទួល​បាន​អ្វី​សោះ ពី​គម្រោង​របស់​យើង ពួក​គាត់​នឹង​កាន់​តែ​ទទួល​រង​នូវ​ភាព​អយុត្តិធម៌​ថែម​ទៀត ប្រសិន​បើ​យើង​ ផ្ដល់​ដី​ទៅ​ដល់​អ្នក​ដែល​មក​ក្លែង​បន្លំ និង​មាន​ចិត្ត​លោភលន់​»។

អ្នក​ស្រី​ភួង លីនដា ដែល​អះអាង​ថា ខ្លួន​បាន​ទទួល​ផ្ទះ​ជាន់​ទី​ ៦ អាគារ D នៅ​ប្លុក​បុរី​កីឡា បាន និយាយ​ថា គាត់​មក​ជំនួស​ឈ្មោះ​ប្អូន​ស្រី​របស់​គាត់​ ដែល​មាន​ជំងឺ​មក​មិន​រួច ខណៈ​អ្នក​ស្រី​កាក់ សូនី ដែល​បាន​ផ្ទះ​ជាន់ទី ៦ ដែរ​នោះ​ បាន​អះអាង​ថា ផ្ទះ​គាត់​មុន បាន​លក់​ទៅ​ឲ្យ​អ្នក​ផ្សេង ដើម្បី​យក​ប្រាក់​មើល​ជំងឺ បង​ស្រី របស់ គាត់ ហើយ​ពេល​នេះ ​គាត់​គ្មាន​ផ្ទះ​ទេ ​ទើប​គាត់​មក​ទី​នេះ​ ដើម្បី​សុំ​ដី​នៅ​នឹង​គេ។

អ្នក​ស្រី​ ស៊ុយ សុផាន ​បញ្ជាក់​ថា​៖ «ពួក​គាត់ (១២២ គ្រួសារ) ទទួល​បាន​ផ្ទះ​ល្វែង​ ពី​គម្រោង​អភិវឌ្ឍន៍​របស់​យើង​រួច​ហើយ ដូច្នេះ យើង​មិន​អាច​ផ្ដល់​ដី​នៅ​ទីនេះ ឲ្យ​ពួក​គាត់​បាន​ទេ»​។ ស្រ្តី​ដែល​មាន​ទំនាក់​ទំនង​យ៉ាង​ជិត​ស្និទ្ធ ជា​មួយ​ថ្នាក់​ដឹក​នាំ​ជាន់​ខ្ពស់​រដ្ឋាភិបាល និង​ក៏​ជា​អ្នក​មាន​ទ្រព្យសម្បត្តិ​ស្តុកស្តម្ភ​រូប​នេះ បាន​ថ្លែង​ទៀត​ថា អ្នក​ស្រី​និង​អាជ្ញាធរ​ចុះ​មក​នេះ គឺ​ដើម្បី​ពិនិត្យ​អង្កេត និង​ផ្ទៀង​ផ្ទាត់​បញ្ជី​ឈ្មោះ​គ្រួសារ ដែល​បាន​ជម្លៀស​មក​កាន់​ទីតាំង​ថ្មី​នេះ និង​ដើម្បី​រៀបចំ​បែង​ចែក​ដី និង​សម្ភារ​ព្រម​ទាំង​ស្បៀង​អាហារ តាម​អ្វី​ដែល​ក្រុម​ហ៊ុន​បាន​សន្យា​កាល​ពី​មុន។

លោក​ញឹប ចាន់ មេឃុំ​ផ្សាដែក ស្រុក​ពញាឮ ខេត្ត​កណ្ដាល​ បាន​សម្តែង​នូវ​ក្ដី​ព្រួយបារម្ភ​ផង​ដែរ អំពី​ការ​ស្វែង​រក​ដំណោះស្រាយ ​ក្នុង​ការ​បង្កើត​ការងារ ​និង​មុខ​របរ​ សម្រាប់​ប្រជាពល​រដ្ឋ​ចំណូល​ថ្មី​ទាំង​នេះ ព្រោះ​ឃុំ​របស់​គាត់ ពុំ​មាន​អ្នក​វិនិយោគ​ទៅ​បង្កើត​រោងចក្រ​សហគ្រាស នោះ​ទេ។

លោក​បន្ត​ថា៖«យើង​ចង់​ឲ្យ​មាន​អ្នក​វិនិយោគ និង​ដៃ​គូ​អភិវឌ្ឍន៍​នានា រួម​ទាំង​អង្គការ​ជាតិ​និង​អន្តរជាតិ មក​ជួយ​អភិវឌ្ឍ កាត់​បន្ថយ​ភាព​ក្រីក្រ​របស់​ប្រជាពលរដ្ឋ​យើង​ខ្ញុំ​ជាង​ការ​បញ្ជូន​អ្នក​ក្រីក្រ​មក​កាន់​តំបន់​យើង​ខ្ញុំ»។

ដូច​នៅ​ភូមិ​ស្រះ​ពោធិ៍​ដែរ ប្រជាពលរដ្ឋ​ប្រមាណ ២៧ គ្រួសារ ដែល​ត្រូវ​បង្ខំ​ឲ្យ​ទៅ​រស់​នៅ​ភូមិ​ទួលសំបួរ ដែល​មាន​ចម្ងាយ​ប្រមាណ ២០ គីឡូម៉ែត្រ ពី​ក្រុង​ភ្នំពេញ កំពុង​បង្ខំ​ចិត្ត​រស់​នៅ​ក្រោម​កៅស៊ូ​តង់ បិទបាំង​​ទៅ​ដោយ​សំបក​ការ៉ុង ឬ​បំណែក​ក្រណាត់​ចាស់​ៗ​ នៅ​កណ្តាល​វាល​ស្រែ​ក្តៅ​ហែង​នៃ​រដូវ​ប្រាំង ជាមួយ​នឹង​ការ​បារម្ភ​យ៉ាង​ខ្លាំង​ពី​ជោគ​វាសនា​របស់​ពួក​គេ​។​

អង្គុយ​លើ​គ្រែ​ក្រោម​តង់កៅស៊ូ ដោយ​ដៃ​កំពុង​ធ្វើ​កូន​ត្រី​តូចៗ សម្រាប់​ចម្អិន​ធ្វើ​ម្ហូប អ្នក​ស្រី ​ញឹក ​ស៊ី​ថា ​អាយុ ៦៣ ឆ្នាំ ​និយាយ​ថា គាត់​ត្រូវ​បាន​ក្រុមហ៊ុន​ចាប់​បង្ខំ​បញ្ជូន​មក​កាន់​ទី​នេះ​ ដោយ​ការ​សន្យា​ថា នឹង​ផ្តល់​ផ្ទះ​ឲ្យ​នៅ​ ប៉ុន្តែ​រហូត​មក​ដល់​ពេល​នេះ មិន​ដឹង​ផ្ទះ នៅ​ទីណា​ឲ្យ​ប្រាកដ​ទេ​។​ ស្រ្តី​ចំណាស់​រូប​នេះ បាន​បញ្ជាក់​ថា៖«​ពេល​ខ្ញុំ​មក​ដល់​ទី​នេះ ក្រុម​ហ៊ុន​ប្រាប់​ថា ឲ្យ​រង់ចាំ​សិន ដោយ​បាន​ផ្តល់​តង់ និង​អង្ករ​បន្តិច​បន្តួច​សម្រាប់​ហូប​បណ្តោះ​អាសន្ន»។

ស្រ្តី​ម្នាក់​ទៀត​ឈ្មោះ​ ខេង គាន ក៏​មាន​កង្វល់​ដូច​គ្នា​នេះ​ដែរ។ អ្នក​ស្រី​បាន​បន្ថែម​ថា​៖«ខ្ញុំ​មិន​ចង់​មក​ទីនេះ​ទេ ប៉ុន្តែ​គ្រួសារ​ខ្ញុំ​គ្មាន​ជម្រើស​នោះ​ទេ ពីព្រោះ​ក្រុមហ៊ុន​គេ​ឈូស​ឆាយ​ផ្ទះ​ និង​ខូចខាត​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​អស់​រលីង​ទៅ​ហើយ​នោះ​»។ រហូត​មក​ដល់​ពេល​នេះ អ្នក​ស្រី និង​ពលរដ្ឋ​ផ្សេង​ទៀត​គ្មាន​ជម្រើស​អ្វី​ក្រៅ​ពី​បន្ត​រស់​នៅ​ក្រោម​កៅស៊ូ តង់​កណ្តាល​ថ្ងៃ​នេះ​ទេ​។

ដោយ​ឡែក​លោក គៀង សឿន ​ដែល​ទទួល​បាន​បង្កាន់​ដៃ​ទទួល​បាន​ផ្ទះ ប៉ុន្តែ​មិន​ទាន់​បាន​ទទួល​ផ្ទះ​ពិតប្រាកដ​នៅ​ឡើយ​នោះ បាន​ថ្លែង​ថា ក្រុមហ៊ុន​បាន​សន្យា​ឲ្យ​ផ្ទះ​ដល់​អ្នក​ដែល​ទទួល​បាន​បង្កាន់​ដៃ​នេះ ប៉ុន្តែ​វា​ហាក់​ដូច​ជា​មាន​ភាព​មិន​ច្បាស់លាស់​ប៉ុន្មាន​ទេ នៅ​ក្នុង​ការ​ទទួល​ស្គាល់​គ្រួសារ នីមួយៗ ខណៈ​ដែល​គ្រួសារ​ខ្លះ ទទួល​បាន​បង្កាន់​ដៃ​នេះ និង​ខ្លះ​ទៀត​ មិន​ទាន់​ទទួល​បាន។

លោក​បញ្ជាក់​ថា៖ «ខ្ញុំ​មិន​ទាន់​មាន​ភាព​កក់ក្តៅ​ទេ ​ពីព្រោះ​មិន ទាន់​បាន​ឃើញ​ផ្ទះ​ ឃើញ​តែ ក្រដាស»។

លោក ធុន សែន តំណាង​ពលរដ្ឋ​បុរីឡា ចំនួន ២៧ គ្រួសារ ដែល​ត្រូវ​បាន​បង្ខំ​ឲ្យ​ទៅ​រស់​នៅ​ភូមិ​ទួលសំបួរ​បាន​ថ្លែង​ថា គ្រួសារ​ខ្លះ បាន​ទទួល​បង្កាន់​ដៃ និង​ខ្លះ​ទៀត នៅ​មិន​ទាន់​បាន​ទទួល​ទេ ប៉ុន្តែ​លោក​មិន​បាន​ដឹង​ពី​មូលហេតុ​ឡើយ​។

លោក ឃុំ ឃឿន មេភូមិ​ទួលសំបួរ​បាន​ប្រាប់​ភ្នំពេញ​ប៉ុស្តិ៍​ថា ចំនួន​គ្រួសារ ដែល​មិន​ទាន់​បាន​បង្កាន់​ដៃ​ទទួល​ផ្ទះ មាន​ចំនួន ១៣ គ្រួសារ។ លោក​បន្ត​ថា ពួក​គេ​ត្រូវ​រស់​នៅ​ជា​បណ្តោះ​អាសន្ន​ក្រោម​ដំបូល​តង់​សិន ទំរាំ​ផ្ទះ​សាងសង់​រួចរាល់។ លោក​អះអាង​ថា​ ក្រុមហ៊ុន​នឹង​សង់​ផ្ទះ​បន្ថែម​ទៀត ដើម្បី​ផ្តល់​ឲ្យ​គ្រួសារ​ទាំងអស់​នោះ​។

លោក​អំ សំអាត ទីប្រឹក្សា​បច្ចេកទេស អង្គការ​លីកាដូ បាន​សម្តែង​ការ​ព្រួយ​បារម្ភ​អំពី​បញ្ហា​សុខភាព​របស់​ប្រជាពល​រដ្ឋ ដែល​រងគ្រោះ​ដោយ​ការ​បណ្តេញ​ចេញ​ទាំង​នេះ ថា​ពួក​គាត់ ងាយ​នឹង​ទទួល​រង​នូវ​ការ​រាតត្បាត​ពី​ជំងឺ​ឆ្លង​ផ្សេ​ងៗ។ លោក​ថ្លែងថា​៖«យើង​កំពុង​តែ​ឃ្លាំ​មើល​ពី​ស្ថានភាព​របស់​ពួក​គាត់​ជា​បន្ត​ទៀត រហូត​ដល់​ពួក​គាត់​ទទួល​បាន​ដី​ធ្លី​យ៉ាង​ពិត​ប្រាកដ»៕

0 comments:

Post a Comment