ដោយ ទេព សុរ៉ាវី
2012-07-20
ក្នុងគោលការណ៍កាត់បន្ថយភាពក្រីក្ររបស់រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា តាមរូបភាពផ្តល់ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចឲ្យទៅក្រុមហ៊ុនវិនិយោគ ត្រូវបានអង្គការសង្គមស៊ីវិលរិះគន់ថា កំពុងអនុវត្តផ្ទុយពីទិសដៅ។
 |
| ស្ត្រីអ្នកភូមិក្រឡាញ់ ក្នុងស្រុកក្រគរ ឈ្មោះ ឈីក វឿន ច្បូត ស្លឹករំចេកដើម្បីត្បាញធ្វើកន្ទេល។ |
នៅក្រោយមានគោលនយោបាយនេះ គេពិនិត្យឃើញមានពលរដ្ឋភាគច្រើន ដែលរស់នៅក្នុងតំបន់អភិវឌ្ឍកំពុងប្រឈមនឹងភាពក្រីក្រកាន់តែខ្លាំង បើធៀបមុនពេលក្រុមហ៊ុនចូលទៅអភិវឌ្ឍ ដោយពួកគេបាត់បង់ទាំងដីធ្លីធ្លាប់ជាកម្មសិទ្ធិ បាត់បង់ផ្ទះសម្បែង បាត់បង់មុខរបរប្រចាំថ្ងៃ និងមានយុវជនពេញកម្លាំងខ្លះត្រូវបង្ខំចិត្តធ្វើចំណាកស្រុក ទៅរកការងារនៅតំបន់ផ្សេង។ អ្នកវិភាគសង្គមថា ការអភិវឌ្ឍមិនចំទិសដៅនេះ អាចធ្វើឲ្យមានគម្លាតឆ្ងាយរវាងអ្នកមាន និងអ្នកក្រ និងធ្វើឲ្យការអភិវឌ្ឍប្រទេសមានការយឺតយ៉ាវ។
ក្រុមអង្គការសង្គមស៊ីវិលបានរិះគន់ថា ការអភិវឌ្ឍប្រទេសដោយរដ្ឋាភិបាលសម្រេចប្រគល់ដីជាង ២លានហិកតារ (២,២៧៦,៣៤៦ហិកតារ) ឲ្យក្រុមហ៊ុនឯកជនវិនិយោគ មិនបានកាត់បន្ថយភាពក្រីក្ររបស់អ្នកភូមិក្នុងតំបន់អភិវឌ្ឍនោះទេ។
អ្នកគ្រប់គ្រងបច្ចេកទេសឃ្លាំមើលការរំលោភសិទ្ធិមនុស្សនៃអង្គការ លីកាដូ (Licadho) លោក អំ សំអាត ឲ្យដឹងថា មានអ្នកភូមិភាគច្រើនទទួលផលប៉ះពាល់នៃគម្រោងអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចក្នុងតំបន់ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ច ដែលរដ្ឋប្រគល់ឲ្យក្រុមហ៊ុន។
លោក អំ សំអាត បន្តថា អ្នកភូមិដែលធ្លាប់មានដីជាកម្មសិទ្ធិ បែរជាបាត់បង់ដីធ្លី ដោយក្រុមហ៊ុនទន្ទ្រានយក បាត់បង់មុខរបរនេសាទ បោចវល្លិ និងអនុផលព្រៃឈើ ដែលមានពីដូនតា បាត់បង់តំបន់អារក្សតាមអប្បិយជំនឿជនជាតិភាគតិច ជាពិសេសតំបន់ខ្លះមានការបណ្ដេញចេញដោយបង្ខំ ដើម្បីយកដីទៅជួលឲ្យក្រុមហ៊ុនរយៈពេលវែង៖ «ផលប៉ះពាល់ទាំងអស់នេះ គឺដោយសារតែគាត់មានការបាត់បង់ដីធ្លីសម្រាប់ធ្វើស្រែចម្ការហ្នឹង ប្រជាពលរដ្ឋមួយចំនួនគឺបង្ខំចិត្តឲ្យកូនចៅហ្នឹង បញ្ឈប់ការសិក្សា ចំណាកស្រុកពីកន្លែងគាត់ឲ្យទៅរកការងារធ្វើនៅកន្លែងផ្សេង។ គោលការណ៍អភិវឌ្ឍ និងជីវភាពរបស់ប្រជាពលរដ្ឋនេះ បច្ចុប្បន្នភាព គឺមានការផ្ទុយគ្នាយ៉ាងស្រឡះ»។នៅប្រទេសកម្ពុជា បញ្ហាទំនាស់ដីធ្លីនៅតែជារឿងក្តៅគគុក។ ប្រជាពលរដ្ឋមួយចំនួន ដែលមានទំនាស់ដីធ្លី រួមមានអ្នកភូមិបឹងកក់នៅរាជធានីភ្នំពេញ អ្នកភូមិស្រុកស្រែអំបិល ស្រុកបុទុមសាគរ ស្រុកគីរីសាគរ នៅខេត្តកោះកុង នៅអមលាំង ក្នុងខេត្តកំពង់ស្ពឺ នៅតែបន្តទាមទារដីកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្លួនដដែល តាមរូបភាពធ្វើកូដកម្ម បាតុកម្មបិទផ្លូវជាតិ ដង្ហែជាក្បួនទាមទារនៅមុខស្ថានទូត ផ្ទះនាយករដ្ឋមន្ត្រី នៅមុខតុលាការជាដើម។ សកម្មភាពរបៀបនេះ តែងតែមានការចោទប្រកាន់ និងមានការចាប់តំណាងអ្នកភូមិ ឃុំក្នុងពន្ធនាគារជាបន្តបន្ទាប់។
លោក អំ សំអាត បន្តថា មូលហេតុដែលផ្ទុះការទាមទារនេះ ដោយសារតែកំហុសពីដំបូងរបស់រដ្ឋាភិបាល មិនបានសិក្សាពីផលប៉ះពាល់ ឬពិគ្រោះយោបល់ពីពលរដ្ឋនៅក្នុងតំបន់ជាមុនសិន មុននឹងសម្រេចប្រគល់ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចទៅឲ្យក្រុមហ៊ុន៖ «ប្រទេសកម្ពុជាយើង គឺអត់មានទេការពិគ្រោះយោបល់ជាសាធារណៈជាមួយប្រជាពលរដ្ឋ។ ប្រជាពលរដ្ឋអត់ដឹងទេ នៅពេលដែលក្រុមហ៊ុនទៅឈូសឆាយបានគាត់ដឹងថាក្រុមហ៊ុនទៅរំលោភយកដីគាត់ ហើយពេលឈូសឆាយហើយ ធ្វើការដោះស្រាយជាក្រោយជាមួយប្រជាពលរដ្ឋ។ អញ្ចឹង ការដោះស្រាយរបៀបនេះជាការដោះស្រាយមួយដោយការគំរាមផង ដោយបង្ខំផង»។
អ្នកវិភាគឯករាជ្យខាងជំនាញដីធ្លី និងសិទ្ធិលំនៅឋាននៅកម្ពុជា លោក អ៊ូច ឡេង ឲ្យដឹងថា ជាគោលការណ៍ ការផ្តល់ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ច គឺធ្វើយ៉ាងម៉េចឲ្យមានការអភិវឌ្ឍនៅតាមជនបទ និងឲ្យប្រជាជនមានជីវភាពធូរធារ។ ប៉ុន្តែជាក់ស្តែង ពេលដែលក្រុមហ៊ុនទទួលដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចពីរដ្ឋហើយនោះ មិនបានអនុវត្តតាមផែនការមេ ឬកិច្ចសន្យាជាមួយរដ្ឋាភិបាលនោះឡើយ ដោយបានយកសិទ្ធិរបស់ខ្លួន ទៅគំរាមកំហែង និងបន្លាចប្រជាពលរដ្ឋធ្វើឲ្យពួកគាត់ភ័យខ្លាចពាក្យថា "អភិវឌ្ឍន៍" ព្រោះការអភិវឌ្ឍពេលនេះ គឺមានន័យថា ធ្វើឲ្យជីវភាពពួកគាត់ក្រទៅៗ៖ «ក្រុមហ៊ុនទាំងនោះមិនបានផ្តល់ការរីកចម្រើន មិនមែនការអភិវឌ្ឍអ្វីដល់ជីវភាពរស់នៅប្រជាជនទេ ដែលធ្វើឲ្យជីវភាពរបស់គាត់ដែលជាម្ចាស់ទឹក ម្ចាស់ដី ម្ចាស់ព្រៃភ្នំ ម្ចាស់សមុទ្រ ក្លាយជាខ្ញុំកញ្ជះរបស់ក្រុមហ៊ុនទៅវិញ»។
កន្លងមករដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា បានដកហូតដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចពីក្រុមហ៊ុនជាង ៥០ក្រុមហ៊ុន ដែលធ្លាប់ផ្តល់ឲ្យវិនិយោគជាទ្រង់ទ្រាយតូច និងធំ បន្ទាប់ពីក្រុមហ៊ុនទាំងនោះមិនគោរពកិច្ចសន្យាវិនិយោគជាមួយរដ្ឋាភិបាល។ របាយការណ៍មជ្ឈមណ្ឌលសិទ្ធិមនុស្សកម្ពុជា (CCHR) រាប់គិតចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០០៧ រហូតដល់ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១២ មានប្រជាពលរដ្ឋចំនួន ១.៤៣៨នាក់ ទទួលរងនូវការចោទប្រកាន់ពីបទព្រហ្មទណ្ឌ ក្នុងចំណោមនោះមានប្រជាពលរដ្ឋចំនួន ៧៦២នាក់ ត្រូវបានចាប់ខ្លួន និង២៩៧នាក់ បានជាប់ឃុំឃាំងក្នុងពន្ធនាគារ ចំណែក ៦៧៦នាក់ បានរត់គេចខ្លួនពីការតាមចាប់ខ្លួនក្នុងទំនាស់ដីធ្លី។
អ្នកស្រាវជ្រាវការអភិវឌ្ឍសង្គម លោក កែម ឡី ដែលសិក្សាពីស្ថានភាពជីវភាពរបស់ពលរដ្ឋនៅកម្ពុជា បានរកឃើញថា ការផ្តល់ដីសម្បទានសង្គមកិច្ចឲ្យក្រុមហ៊ុនវិនិយោគ ជាមូលហេតុមួយដែលធ្វើឲ្យប្រជាពលរដ្ឋកាន់តែក្រ។ ដោយលោកពន្យល់ថា ប្រជាពលរដ្ឋភាគច្រើនប្រកបរបរកសិកម្ម ហើយក្រុមហ៊ុនបានវាតយកដី ដោយសម្អាងតែការអភិវឌ្ឍ ដែលនេះមានន័យថា ជាការដកហូតឆ្នាំងបាយរបស់ពួកគាត់ ជាជាងការជំរុញឲ្យអ្នកភូមិមានជីវភាពធូរធារ តាមគោលការណ៍រដ្ឋាភិបាល។
ម្យ៉ាងវិញទៀត លោក កែម ឡី បានសិក្សារកឃើញថា មានមូលហេតុសំខាន់មួយទៀត ដែលធ្វើឲ្យប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរកាន់តែក្រ គឺការផ្តល់ប្រាក់ឥណទានដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌត្រឹមត្រូវ៖«ប្រហែលជា៥០%ជាងហើយ ដែលប្រជាជនជំពាក់បំណុលគេ ហើយជំពាក់ហ្នឹងប្រហែលជា ៥០០ទៅ៩០០ដុល្លារទៀត នៅក្នុងមួយបំណុលៗ។ គាត់មិនមែនជំពាក់តែមួយកន្លែងទៅទៀត គឺ២៧% ដែលខ្ញុំធ្វើការសិក្សាហ្នឹង គឺជំពាក់២កន្លែង ៥%គឺជំពាក់៣កន្លែង»។
លោក កែម ឡី បញ្ជាក់ថា ការផ្តល់ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចឲ្យក្រុមហ៊ុនចំនួន២២៥ លើផ្ទៃដីជាង២លានហិកតារកន្លងទៅរបស់រដ្ឋាភិបាល មិនអាចជួយសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារបានទេ តែវាអាចជួយដល់ស្ថិរភាពម៉ាក្រូសេដ្ឋកិច្ចទៅវិញ។
លោក ផល វណ្ណៈ ជាជនរងគ្រោះនៃគម្រោងសម្បទានដីសេដ្ឋកិច្ចរបស់រដ្ឋ ឲ្យលោកឧកញ៉ា លី យ៉ុងផាត់ សមាជិកព្រឹទ្ធសភាមកពីគណបក្សប្រជាជន វិនិយោគដាំដំណាំអំពៅនៅខេត្តកំពង់ស្ពឺ ឲ្យដឹងថា មុនពេលដែលក្រុមហ៊ុនមិនទាន់វិនិយោគនៅតំបន់នោះ អ្នកភូមិមានដីស្រែចម្ការផ្ទាល់ខ្លួនសម្រាប់ធ្វើ និងអាចចិញ្ចឹមគ្រួសាររបស់ពួកគាត់បាន។ តែបន្ទាប់ពីក្រុមហ៊ុនវិនិយោគ កាលពីឆ្នាំ២០១០ អ្នកភូមិបាត់បង់ដីធ្លី និងខ្លះត្រូវទៅស៊ីឈ្នួលឲ្យក្រុមហ៊ុន នៅលើដីដែលធ្លាប់ជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្លួន៖ «ដីស្រែចម្ការរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ កេរ្តិ៍ដូនតាដែលបន្សល់ទុកឲ្យពួកខ្ញុំ ត្រូវយកអស់គ្មានដីស្រែចម្ការធ្វើ។ ជាក់ស្តែង ជីវភាពរបស់ពួកយើងរាល់ថ្ងៃកំពុងយ៉ាប់យ៉ឺន មានការរំលោភ ពេលដែលធ្វើការឲ្យគេក៏មិនបានប្រាក់ខែដូចយើងធ្វើស្រែដែរ»។
ការសិក្សាមួយទៀតរបស់លោក កែម ឡី ថា កម្ពុជាកំពុងប្រឈមនូវគម្លាតទ្រព្យធនរវាងអ្នកទីក្រុង និងអ្នកនៅតាមជនបទ ដែលធ្វើឲ្យកម្ពុជាជួបអស្ថិរភាពសេដ្ឋកិច្ចនៅពេលអនាគត។
គេរកឃើញថា ប្រជាពលរដ្ឋប្រមាណ ៧%ប៉ុណ្ណោះ នៅទីក្រុងរួមមានរាជធានីភ្នំពេញ ទីរួមខេត្ត ទីរួមស្រុក ទីរួមឃុំ នៅជិតផ្សារមានជីវភាពក្រីក្រ។ ប៉ុន្តែមាន៨១% នៅតាមទីជនបទ មានស្ថានភាពក្រីក្រដូចកាលពីទសវត្ស៨០ ក្នុងនោះមាន៥១,២% ចំណាត់ថ្នាក់នៃទ្រព្យសម្បត្តិ គឺក្រ និងក្របំផុត។
ដោយឡែកសម្រាប់ទាំងទីក្រុង និងតំបន់ជនបទ តាមបណ្ដាខេត្តមួយចំនួន រួមមានខេត្តមណ្ឌលគិរី ខេត្តក្រចេះ និងខេត្តស្ទឹងត្រែង មាន៤១,៥% ក្រីក្រ និងក្របំផុត។ រីឯខេត្តរតនគិរី និងខេត្តឧត្តរមានជ័យ មានចំនួន ៣៧%ទៅ៤០% ហើយបណ្ដាខេត្តមួយចំនួនដែលរដ្ឋប្រគល់ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចទៅឲ្យក្រុមហ៊ុន មានចំនួន ៣០%ទៅ៣៧% ដែលក្រីក្រ។
យោងតាមរបាយការណ៍វិភាគគោលនយោបាយជាតិប្រជាជនឆ្នាំ២០១០ របស់ទីស្ដីការគណៈរដ្ឋមន្ត្រីបង្ហាញថា ប្រហែលជាម្នាក់ក្នុងចំណោម ៣នាក់ នៃប្រជាជនកម្ពុជាកំពុងរស់នៅក្រោមបន្ទាត់នៃភាពក្រីក្រនៅឆ្នាំ២០០៧។ ត្រឹមឆ្នាំ២០១៥ គោលដៅអភិវឌ្ឍសហស្សវត្សកម្ពុជាកំណត់គោលដៅកាត់បន្ថយភាពក្រីក្រនៅទូទាំងប្រទេស ឲ្យសល់ត្រឹម ១៩,៥% ហើយដើម្បីសម្រេចគោលដៅ រដ្ឋាភិបាលប្រឹងអភិវឌ្ឍនៅទីជនបទដែលជាកន្លែងភាពក្រីក្រថយចុះយឺតបំផុត។
ក្រុមអ្នកវិភាគដីធ្លី និងអភិវឌ្ឍសង្គម ឲ្យដឹងដូចគ្នាថា ប្រសិនបើការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចក្រោមឆ័ត្រផ្តល់ដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ចឲ្យក្រុមហ៊ុន មានតម្លាភាព គ្មានបក្ខពួកនិយម និងគ្មានអំពើពុករលួយ វានឹងកាត់បន្ថយភាពក្រីក្រនៅកម្ពុជា។ ទន្ទឹមនឹងនោះ រដ្ឋាភិបាលក៏គួរលើកបញ្ហាសង្គមកិច្ចឲ្យបានច្រើន រួមមានការថែទាំចាស់ជរា ក្មេងកំព្រា អ្នករងគ្រោះ និងជនជាតិដើមភាគតិច ព្រោះការអភិវឌ្ឍលឿន វាអាចធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់ពួកគាត់ខ្លាំង ហើយភាពក្រីក្រក៏កើនឡើងដូចគ្នាដែរ៕
0 comments:
Post a Comment